روانکار‌ها در طول زمان از طریق فرایند اکسیداسیون به لحاظ شیمیایی تغییر پیدا می‌­کنند. اکسیداسیون رایج­ترین واکنش یک روانکار در حال کار است و عامل ایجاد مشکلات متعددی برای روانکارهاست- از جمله این مشکلات می‌­توان به افزایش ویسکوزیته، ایجاد وارنیش، تشکیل لجن و رسوب، کاهش اثر مواد افزودنی (از جمله افزودنی­‌های ضد­سایش، معلق کننده­‌ها، بازدارنده­‌های خوردگی و... )، تجزیه روغن پایه، مسدود شدن فیلتر، ایجاد کف، افزایش عدد اسیدی (AN)، زنگ­زدگی و خوردگی اشاره کرد. زمانی که این شرایط نامطلوب برای روانکار رخ می‌­دهد، محافظت مطلوبی از سیستم در برابر عواملی نظیر اصطکاک، سایش و خوردگی به عمل نمی‌­آید. بنابراین، درک و کنترل فرایند اکسیداسیون از اولویت­‌های طراحان فرمولاسیون روانکار‌ها است. اکسیداسیون برای یک روغن در طول زمان با تجزیه مواد ضداکسیداسیون شروع می‌­شود. اگر شرایط کارکرد درنتیجه میزان فشاری که به روغن وارد می‌­شود بدون تغییر باشد، این افزودنی­‌ها با سرعت خطی مصرف می‌­شوند. این مرحله به عنوان «زمان القا» شناخته می‌­شود. هنگامیکه مواد بازدارنده اکسیداسیون به صورت گسترده تخریب شوند، نقطه شکست ماده روانکار فرا می‌­رسد. در این زمان روغن پایه اولین خط دفاعی خود در برابر اکسیداسیون را از دست می‌­دهد. برخی از روغن پایه­‌ها به صورت طبیعی در برابر اکسیداسیون مقاوم هستند. این در حالی است که اگر شرایط سخت مانند دمای بالا، رطوبت، ذرات فلز و اکسیژن کافی برقرار باشد، حتی مقاوم­ترین روغن پایه­‌های سنتزی نیز شروع به اکسیداسیون خواهند کرد. درک اینکه چرا یک روانکار اکسید می‌­شود برای جلوگیری، تأخیر و نظارت بر فرآیند ضروری است.